Beklimming van Muro di Sormano naar Colma di Sormano… Laat ons meteen een open deur intrappen: de Muro di Sormano is niet voor watjes. Inderdaad, we beschouwen onszelf dus niet als doetjes! De Muur van Geraardsbergen heeft een gemiddeld stijgingspercentage van 7% met een maximum van 13%. Voor de Muro di Sormano mag je deze cijfertjes maal twee doen: een gemiddeld stijgingspercentage van 17% met een maximum tot 25% over exact twee kilometer. Straffe koek die de muur van Sormano legendarisch maakt.
Wie de ronde van Lombardije volgt heeft ongetwijfeld al van deze kuitenbijter gehoord. De klim werd na etappes in 1960, 1961 en 1962 geschrapt wegens “te steil”. Wie stopt met trappen valt achterover werd er in het peloton gefluisterd. in 2012 -na vijftig jaar- wordt de Muro di Sormano geherintroduceerd in een etappe van de Ronde van Lombardije. Het is berggeit Romain Bardet die als eerste bovenkomt. Als jouw Strava 9 minuten aangeeft, dan behoor jij zowat tot de snelste (mannelijke) klimmers uit het pak!
De Muro di Sormano is een onderdeel van de beklimming naar de Colma di Sormano (1124 meter) vanuit Maglio over zo’n 7 kilometer. Omdat de Muro di Sormano zo steil en smal is, is het baantje verboden voor auto’s en andere gemotoriseerde voertuigen. Auto’s kunnen via de autoweg naar de top rijden.
We spelen vandaag een beetje vals. Door het slechte weer zijn de geplande fietsetappes letterlijk in het water gevallen. Niettegenstaande willen we persé de Muro di Sormano bedwingen. Als echte saloncoureurs rijden we met de auto naar het beginpunt. Snel de fiets uit de auto, fietshelm aan en beginnen stoempen. De eerste bocht naar links duikt naar beneden en vanaf dan zie je letterlijk en figuurlijk sterren!
Op het asfalt duiden wit geverfde cijfers aan hoe ver je van de top verwijderd bent. Handig want je fietst meter per meter naar boven. Her en der op het asfalt ook wat aanmoedigingen en de namen van de renners met de snelste rondetijden. Tijd genoeg om te lezen want snel gaat het niet vooruit. Geen kans om te lezen want volle concentratie nodig om niet omver te vallen…
De Muro di Sormano kent geen genade. Er is geen rustpunt. De hartslag klopt meteen naar het maximum en zakken zal ie niet meer doen. Het baantje gaat recht naar boven met af en toe een nog steilere haarspeldbocht. Tegelijkertijd geeft het je ook wel een kick. In gedachten gaat de kadans voort… Links, rechts, links, rechts, … En dan plots ben je boven met een razende hartspier, een tong op de tenen maar met een glimlach van voldoening!
