We nippen van onze eerste Aperol van het weekend en vragen ons af, waar zouden we vanavond gaan eten… Dat hoeft geen moeilijke vraag te zijn als je klein ideënboekje in je achterzak hebt zitten. In de opsomming van restaurants heeft Osteria del Beuc sinds onze herfstwandeling in Cernobbio plaats één ingenomen. En voor je zou gaan worstelen met de uitspraak, je spreekt het min of meer uit in het dialect als “beutch”. We lezen nog even de commentaren na op Tripadvisor en die klinken ons als muziek in de oren: geliefd bij locals, niet duur, lekker eten, typische streekgerechten, een lekkere wijnkaart, gezellig en easy going… We reserveren een tafeltje en bestellen de volgende Aperol.
Onze tafel is nog niet klaar wanneer we toekomen. Toegeven, we zijn net wat te vroeg. We staan wat te koekeloeren tot wanneer de baas van het restaurant ons opmerkt en vermanend opdraagt aan één van zijn obers om ons alvast een glaasje prosecco aan te bieden tijdens ’t wachten. Attent van hem en meteen onze vriend! Vijf minuutjes later schuiven we de voetjes onder tafel.
Ook de hoofdgerechten stellen niet teleur: heerlijk malse rundslapjes die smelten in de mond en een mooi gekorste schnitzel. We drinken onze fles wijn uit kijken geamuseerd naar de mensen rondom ons heen. We zeggen het niet maar we weten het gewoon, hier komen we nog een keer, of vele keren of gewoon wekelijks alstublieft?
De rekening vraagt ons vriendelijk om 90,50 euro. Weet dat de wijn 25 euro kost en je weet dat we hier weer gegeten hebben voor een prijsje waar we bij ons in België alleen van kunnen dromen. De prosecci zijn niet aangerekend. Bij het betalen wordt de prijs afgerond naar 90 euro. Het draait hier bij Osteria del Beuc niet om die laatste halve euro maar vooral om het lekker eten en la dolce vita!
Diepe buiging meneer Beuc en tot een volgende keer!
