Restaurant Berton al Lago in Hotel Sereno in Torno… Een weekendje weg met z’n tweeën. Dat betekent geen rekening houden met pampers, dutjes of een fruitmomentje voor Wolf. Papa en mama hebben vanavond geen zorgen en kunnen eindelijk nog eens goed gaan eten. Tel daarbovenop het horeca-dieet dat de voorbije maanden verplicht werd voorgeschreven en jullie weten dat we écht uitkijken naar een fijne, gezellige en culinaire avond.
Het mag vanavond ietsje meer zijn: we hebben een tafel gereserveerd in Berton al Lago, het restaurant van het geweldig luxueuze design boutique hotel Il Sereno in Torno. Il Sereno is one-of-a-kind aan het Comomeer en intrigeert… Het hotel is het kader van zowat alle shoots met topmodellen van internationale modehuizen, luxewagens rijden af en aan en Riva boten shuttelen gasten van en naar het hotel. Een overnachting kunnen we niet betalen. Een tafel reserveren in het door Michelin gequoteerde restaurant Berton al Lago gaat nog net.
Na reservatie ontvangen via een reservatie platform een bevestiging. Een reply met de vraag of we een tafeltje met uitzicht op het water kunnen hebben blijft onbeantwoord. Daags nadien ontvangen we een nieuwe email met daarin de vraag om opnieuw onze aanwezigheid te bevestigen. Vandaag gaat de telefoon over met dezelfde vraag… Ja we zullen er zijn! Verder worden we nog verwittigd dat de (terug)weg van Torno naar Como na middernacht wordt afgesloten want morgen raast de Ronde van Lombardije voorbij. Blijven boemelen zit er vanavond niet in.
We rijden naar Torno. Het is even zoeken naar het kleine zijstraatje dat naar Il Sereno voert. Geen reclameborden noch duidelijke signalisatie te bespeuren. Uiteindelijk vinden we Via Torrazza. Hoe manoeuvreer je hier in godsnaam je zes meter lange Rolls of Lamborghini doorheen? We rijden binnen op het domein. Twee valet guys openen onze deuren en ontfermen zich over onze auto. Het interieur van onze auto draagt nog een witte stoflaag van onze verbouwing. Verder een kinderstoel met resten sandwich erin en een toffe bende knuffels op de achterbank. We geven met een knipoog de autosleutels af…
Een jongedame begeleidt ons naar het restaurant. Onderweg haspelt ze snel en onpersoonlijk een ingestudeerd verhaaltje af met info over het hotel: aantal kamers, bouwjaar, aanwezigheid van spa en wellness, bla bla bla…
In het restaurant wordt een leger van obers gebrieft over wat de avond moet brengen. Het is 19u30, de shift begint hier wat later. Een ober haast zich naar ons toe en begeleidt ons naar een tafeltje voor twee. We zijn inderdaad voorlopig nog de enige gasten. Een jeansjasje, subtiel over onze arm gedrapeerd om het grote fototoestel subtiel mee binnen te smokkelen, wordt door de ober aangenomen. Het lint van de camera raakt verstrengeld in de mouw van het jasje. Na wat onhandig trekken vertrekt het jeansjasje uiteindelijk naar de vestiaire. Gegeneerd leggen we de camera snel onder de tafel. Vrijwel onmiddellijk haast een andere ober zich met een minitafeltje naar onze tafel en legt de camera er prompt op. Ondertussen heeft iedereen gezien dat we een fototoestel bij hebben. Zucht…
En daar is alweer de volgende ober. Hij stelt zich voor als ons persoonlijk aanspreekpunt voor vanavond. We mogen hem alles vragen laat hij glimlachend weten.
Een collega van hem rept zich naar onze tafel met kaart voor het aperitief. Twee glaasjes champagne met een smaakje erin voor 2 maal 22 euro alsjeblieft… En daar is opnieuw onze persoonlijke ober met de menukaart.
Er zijn drie menu’s beschikbaar. Het eerste menu trust me in nine courses (145 euro) bestaat uit negen gangen, het tweede is een vegetarisch alternatief en als derde heb je de classico (125 euro), een vijfgangenmenu met de best off’s van het lopende seizoen. De prijsverschillen van de eerste naar de derde zijn eerder klein. Niettegenstaande lijken negen gangen ons net té copieus en kiezen we voor het vijfgangenmenu. Per tafel moet je trouwens hetzelfde menu nemen.
En daar is opnieuw een nieuw gezicht… Nu ja, de sommelier heeft zichzelf goed verstopt achter twee mondmaskers. Hij is moeilijk verstaanbaar en raast maar door. “De aangepaste wijnen laten we toch voor wat ze zijn meneer, geef ons maar de wijnkaart…” De wijnkaart blijkt een wijnboek! De keuze is enorm en de prijzen zijn dat ook. Enkele flesjes van 60 euro die dan oplopen tot duizenden euro’s per fles. “Haal de instapper maar uit je kelder meneer…”
Ondertussen zijn we tien minuten ver. We zijn door 7 verschillende personen uit de staff aangesproken. Als speeddate een mooi gemiddelde maar voor een culinaire avond way too much. We voelen ons ongemakkelijk en opgejaagd, bekeken door het personeel, de sulletjes van de zaal en vragen ons al hardop af of Berton al Lago wel een verstandige keuze was. Ondertussen kijken we maar wat rond. De restaurantzaal ligt onder de gewelven van het hotel. Onder de bogen van de gewelven zie je het water van het Comomeer. Voor een spectaculair uitzicht ben je hier niet meteen op het juiste plek, tenzij je misschien aan de rand van het water kan zitten.
De smaakpapillen worden op smaak gebracht door vier amuses: Panino alla pizzaiola, Cecina e curcuma, Croccante con pesce di lago mantecato, sommacco e noci di macadamia en Alice croccante con salso agrodolce. Het pizzabroodje van Meneer Pizzaiola is in de maneschijn gebakken en is niet meer dan een bolletje half gerezen deeg. Verder valt het op dat er geen symmetrie in onze beide bordjes zit: van links naar rechts liggen de amuses in verschillende volgorde. Schoonheidsfoutje toch?
Niet veel later wordt het startschot van het menu gegeven met Millefoglie di melanzane, pomodoro e mozzarella. Lekker, maar niet persé vernieuwend. Chef Raffaele Lenzi speelt op veilig. Het bestek is nog maar net neergelegd en twee obers ruimen de borden af en zetten meteen de Riso e pesce persico neer. Deze risotto met een stukje gegaarde vis is overheerlijk. Smeuïg en smaakvol.
Snel mondjes afkuisen en nippen aan het wijnglas want nummer drie, Lavarello alla plancha, ristretto di cassouela et lattuga, wordt opgediend! Wow wat een tempo: een pitstop van een formule-1 team kan er een puntje aan zuigen. Het typische visje uit het Comomeer is lekker, maar de bijgevoegde citroentoetsen zijn storend overheersend. Neen, echt niet lekker!
Ondertussen is het restaurant volgelopen. Een Aziatische familie met vier kids, vier very British fellows waar het blasé op hun witte broeken druipt, een Duitse vader strak in het pak en diens zoon die er uitziet alsof hij net een studentendoop er heeft opzitten en een jong koppel waar juffrouw allicht meer kiest voor de portefeuille van de jongeman dan voor z’n looks. Gemene deler van het gezelschap is de stevige bankrekening. De flessen topwijnen worden met karretjes aangereden en met veel zwier gedecanteerd en vervolgens geserveerd. Als je maar opvalt…
Wat dan weer haast niet opvalt is het stukje vlees op ons bord van het vierde gerecht, Milanese di vitello, spinaci, salsa piccante e lime. Eén stukje van twee centimeter kalfsvlees kleiner dan een spinazieblad met een bedenkelijke cuisson en een slap korstje er om heen. Enkele slordige gepresenteerde stengels spinazie er om heen… Wat een zielig en slordig bordje met weinig inspiratie en nog minder smaak.
We zijn teleurgesteld. Dit kan toch geen sterrenkeuken zijn? De porties zijn ook klein, heel klein. We hebben spijt van onze keuze voor Berton al Lago en specifiek voor het vijfgangenmenu.
Ondertussen toont de machine die Berton Al Lago is al wat minder interesse in onze tafel. De “kleine” menu die we nemen en de “goedkope” wijn zal daar wel voor iets tussen zitten. Onze persoonlijke ober dartelt overal wat rond, behalve aan onze tafel.
Het dessert bestaat uit vier kleine nagerechtjes: Gianduiotto, Cannolo Siciliano, Tarte tatin pesca e Rosmarino en Bignè crema e amarena.
Credits naar de patissière want dit harmonieus vierspel is dan weer wel heel lekker. Nog een kleine mignardise Semifreddo al pistacchio, fragoline di bosco e pistacchi salati als afsluiter. Timecheck? We zijn amper een uurtje verder…
De rekening bedraagt 360 euro. Twee maal een menu van 125 euro. Een fles wijn van 60 euro. Twee maal aperitief van 44 euro. Een fles water van 6 euro. Onze maag draait om. Uiteraard verwacht je zo’n bedrag wanneer je tafelt in een Michelin restaurant… Streken moet je betalen zei grootvader zaliger… Maar, zo veel geld uitgeven voor één van de meest onbehaaglijke restaurantbezoeken is jammer.
Zo veel geld uitgeven voor een sober menuutje van vijf gangen met enkele tegenvallers en kleine porties neigt naar afzetterij. Hier aan ons geliefde Comomeer zo tafelen terwijl we zo veel betere, lekkere en sfeervolle restaurants uit de hoed kunnen toveren waar sfeer, gezelligheid en passie basisingrediënten zijn is dom.
Tip? Neem nooit het vijfgangen menu voor 125 euro. Negen gangen voor 145 euro zal een betere deal zijn. Bestel de duurste flessen wijn, dan ben je als gast misschien wel van tel. Neen, veel geld betekent niet persé smaak. Wansmaak en decadentie. Dit restaurant past dus niet in de filosofie van onze blog!
Daags nadien vernemen we dat Il Sereno in handen van Chinezen is gevallen. Dat zou misschien wel het één en ander kunnen verklaren…
