We rijden met de auto naar Menaggio om van daaruit hogerop te rijden via Plesio naar Breglia. Het kleine dorpje Breglia wordt vaak omschreven als startpunt van de wandeling naar de top van de Monte Grona. Je kan het als optie beschouwen maar weet dat er hogerop nog een parking aangelegd is: op die manier win je al gauw een uurtje wandelen.
Het baantje slingert heen en weer, is best smal en op sommige plekken onverhard maar naar boven rijden mag geen probleem zijn. Blijf rijden tot je de parking bereikt. We hebben geluk en vinden nog net één plaatsje om de auto te parkeren…
Het is 10u30 wanneer we het startschot geven. Het bospad kent geen genade en laat de kuiten meteen verzuren. Het gaat stevig naar boven. Een halfuurtje later hebben we al een prachtig uitzicht op het Comomeer en zien we in de verte Rifugio Menaggio liggen. We houden de pas er in en een kwartiertje later bereiken we de berghut.
De Rifugio Menaggio is een vertrekpunt voor verschillende wandelingen. Het is er een komen en gaan. Er zijn wandelaars die na de inspanning even komen uitpuffen. En dan zijn er wandelaars zoals wij die nog voor de inspanning wat water bijvullen aan het kraantje met bronwater. Je kan in de refuge overnachten en er een heel beperkt hapje eten.
We wandelen verder. Net na de refuge biedt de Monte Grona wandeling een keuze: ofwel neem je de panoramica route langs de noordkant, ofwel de direttissima route langs de zuidkant. Beide paden komen bij de top terug samen en nemen respectievelijk anderhalf uur of een uur wandeltijd in beslag. De via ferrata is tenslotte de derde mogelijkheid. Best spectaculair maar ervaring en het juiste materiaal is natuurlijk vereist.
We kiezen voor de snelle zuidelijke route. Het pas wordt smaller en steiler. Op sommige plekken moet je op handen en voeten over de rotsen klauteren. Het vraagt een fysieke inspanning. We zouden deze route afraden voor kinderen, voor wandelaars met hoogtevrees of voor wandelaars zonder aangepast schoeisel. Maar wat het panorma betreft kan je niet beter hebben. Recht boven ons zie we het kruis op de top staan. Uiteindelijk bereiken we na een klein uurtje wandelen de top van de Monte Grona!
Het uitzicht is er werkelijk prachtig. Recht voor ons schittert het Comomeer. Een beetje meer naar rechts zie je het meer van Lugano. Links torent de Monte Legnone boven alle bergketens uit. De meren van Lugano en Como lijken elkaar haast te raken. Tot op heden hebben we hier het mooiste uitzicht over de regio ontdekt. Op deze plek loont het ongetwijfeld de moeite om te komen wegdromen bij zonsopgang of zonsondergang. Helemaal niet onrealistisch wanneer je in de berghut zou overnachten. We schieten een filmrolletje vol en laten de iPhone’s ronddraaien voor een mooie 360° foto. Voldaan vatten we de tocht naar beneden aan.
We willen naar beneden wandelen via de panoramica route. We twijfelen echter een beetje of we wel juist zullen wandelen (de pijlen zijn wat verwarrend) en kiezen veiligheidshalve opnieuw voor de direttissima route. Jammer natuurlijk want zo kunnen we weinig vertellen over hoe de wandeling eruit ziet langs het andere wandelpad.
Wat we wel kunnen vertellen is dat dalen langs de direttissima nog pittiger is dan stijgen. Het is opnieuw klauteren en dat vraagt tijd. De tijdswinst ten opzichte van de andere route is allicht verwaarloosbaar. Dus, stijgen via het pittige pad, dalen langs de lange route. Niet vergeten!
Het is 14u30 wanneer we terug aan de auto toekomen. Op vier uur heen en weer, dat is best snel vinden we. We kleven bewust het label bergwandeling op de Monte Grona. Een pittige inspanning die beloond wordt met een fantastisch uitzicht…
