Wandeling naar de top van de Monte San Primo… De wind blaast de regenbuien van vanochtend zachtjes weg. De laaghangende wolken kruipen voorzichtig over de bergkammen heen. En jawel het zonnetje breekt door. We hebben net doorheen de smalle en gezellige straatjes van Bellagio gewandeld met een stadsspel van Secret City Trails. Hoewel we Bellagio vaak mijden door de drukte moeten we vandaag toegeven dat we genieten van de sfeer in de populaire parel van het Comomeer.
Vanonder de arcadebogen slaan we de passanten gade terwijl we nippen aan een prossecco op het terras van Bar Pasticceria Rossi. Il conto per favore… Tijd om aan onze volgende activiteit te starten, en dat is vandaag de beklimming van de Monte San Primo.
De Monte San Primo is met 1682 meter hoogte de hoogste bergtop in de Lariana driehoek. De berg ligt tussen Bellagio en Lezzeno, niet zo ver van de Colma di Sormano met z’n bekende Muro di Sormano. Bekend en berucht, bij de fietsliefhebbers natuurlijk.
Zo’n vijftig jaar geleden was de Monte San Primo een bloeiend en populair skigebied in de regio. Sinds een decennium wordt er niet meer geskied in het gebied. De beperkte hoogte en de klimaatopwarming hebben het nekschot gegeven. Enkele roestige pylonen van skiliften zijn nog stille getuigen van wat skigebied Monte San Primo ooit was
Toch leeft er bij sommige een droom om het skigebied terug te openen. Het aantrekken van rijke toeristen in het winterseizoen zou natuurlijk de kassa extra doen laten rinkelen. En het blijft niet bij een droom. Er liggen concrete plannen op tafel om met een investering van zo’n 5 miljoen euro het skigebied terug te herinrichten, en als het even kan er een Italiaanse Courchevel van te maken.
Tegen die plannen is dan weer hevig verzet van andere organisaties en natuurliefhebbers. De hoeveelheid natuurlijke sneeuw die gemiddeld valt is vandaag belachelijk klein. En op zo’n kunstmatig skigebied dat het natuurlijk evenwicht in de regio helemaal zou verstoren, zit niemand te wachten. Het doet ons een beetje denken aan het verhaal van die gekke Italiaanse ondernemer die niet veel verderop met z’n kunstmatige stad Consonno ook van een kale reis is teruggekomen in de jaren ‘60.
Met de auto gaat het vanuit Bellagio via kleine baantjes met enkele haarspeldbochten naar Ristorante La Baita. Zo’n twintig minuutjes later komen we toe op een ruime parking net aan de voet van wat ooit skipistes waren. Hoger dan dit punt kan je niet starten. We trekken wandelschoenen aan, proppen een trui in de rugzak en starten onze wandeltocht.
Via een slingerend betonbaantje duiken we het bos in. Al gauw brengt het bospad ons naar een ruwe en relatief stijle bergflank. De skipisten veronderstellen we. Hoe hoger we gaan, hoe mooier het uitzicht wordt. Rechtsboven verstopt de top van de Monte San Primo zich in een wolk.
Het wandelpad vlakt vervolgens wat uit en bereiken we een een klein plateau van de Monte San Primo. Tegelijkertijd fietsen twee puffende gravelbikers het plateau op vanuit de andere kant. Grappig, ruim een jaar geleden stonden we hier zelf nog leunend op ons fietsstuur uit te puffen tijdens onze epische fietstocht van de Sartoria Cyclistica. We slaan een praatje en zetten onze weg verder.
Opnieuw wordt het wandelpad weer wat breder en loopt het langzaam naar boven over de flanken van de Monte San Primo.
De lucht wordt wat ijler en de temperatuur zakt. We wandelen af en toe door een wolk. Toch hebben we een prachtig zicht op de vallei onder ons. Veel bomen met uiteenlopende groentinten. De neuzen staan open en we snuiven al keuvelend de gezonde berglucht op.
De wandeling lijkt ons zeer toegankelijk, op de startklim na misschien. Toch wordt de wandeling als eerder technisch omschreven. Zou het venijn dan in de staart zitten? De laatste tweehonderd meter worden weer wat steiler, maar nog voor de tong op de grond hangt staan we al op de top van de Monte San Primo.
We hebben geluk, de wolken trekken open en we verbazen ons over het prachtige uitzicht over het Comomeer. Je kijkt hier recht op het punt waar de linkerarm- en rechterarm van het Comomeer uit elkaar lopen. De perfecte vertakking van het ypsilon-vormige Comomeer! Met helder weer zie je de Po-vlakte en de Milanese gebieden. Het contrast is groot: onder ons de drukte van Bellagio en hier geen levende ziel te bespeuren.
Maar die snel kan de prullenbak in. Over een uitdagend en smal wandelpad bezaaid met grote stenen en wortels moeten we naar beneden. Door het vochtige en natte weer van de laatste maanden ligt het pad er verraderlijk bij. Behoedzaam gaan we naar beneden om niet uit te schuiven. We houden ons letterlijk vast aan de takken van de bomen.
Bij sommige passages wordt het een slijkerige glijpartij. Het geeft de wandeling naar de Monte San Primo plots een ander label. Kleef er inderdaad toch maar technisch op.
Tijdens het afdalen vragen we ons af of we nu liever stijgen of dalen via dit pad. We zijn er nog altijd niet helemaal uit. Wat we wel weten is dat deze flank minder mooi is omdat je voortdurend in het bos en tussen de takken wandelt en dus weinig of geen uitzichten hebt.
Wanneer we het bos uitlopen komen we toe in Ristorante Rifugio Martina waar net een Italiaanse familie een verjaardagspartijtje geeft. Ziet er trouwens best gezellig uit voor een hapje of een drankje. Via de slingerende betonbaantjes gaat het uiteindelijk terug naar de parking van Ristorante La Baita.
We hebben ruim twee uur gewandeld en zo’n 600 hoogtemeters overwonnen. Het kan misschien sneller als je de afdaling wat vlotter kan nemen maar dat speelt eigenlijk niet zo veel rol. Het blijft een compacte en leuke wandeling die je beloont met een fantastisch uitzicht. Het traject loopt in een lus en zowel op het begin- als het eindpunt kan je een drankje nuttigen of zelfs een hapje eten. Dat klinkt toch gewoon als een win-win?
Zijn er alternatieven voor dit acht kilometer lange traject? Zeer zeker. De Monte San Primo kan je vanuit veel windrichtingen aanvallen en tal van combinaties met andere wandeling of lussen in elkaar te boksen. Een bezoek aan Bellagio, de Monte San Primo beklimmen en afsluiten in Osteria il Governo 1801, een no brainer wat ons betreft…
