Wandeling naar de top van Monte Legnoncino… Hoewel het november is zitten we toch op een zonovergoten terrasje in Varenna. Na vijventachtig autokilometers puffen we even uit met een aperitiefje. Wie kan er ons dat kwalijk nemen?
Na het bezoek aan Faro Voltiano in Brunate zijn we via Erba naar het mooie Varenna gereden aan de oostelijke arm van het Comomeer.
Samen met Bellagio en Menaggio vormt Varenna een driehoek waartussen taxiboten de drie steden met elkaar verbinden. Door deze handige en populaire (boot)verbindingen zijn deze steden toeristische trekpleisters met grandeur.
Maar in het laagseizoen liggen de kaarten anders. Er zijn slechts een handjevol toeristen en de deuren van hotels en restaurants hangen bordjes chiuso. Maar wat ons betreft hoeft dat helemaal geen probleem te zijn! We genieten van de rust en lopen door de smalle straatjes en verbazen ons over de vele prachtige maar prijzige hotels. Er is ruimte in de stad wat in de zomer niet het geval is. Gelukkig is niet iedereen in winterslaap en serveert een bar toch nog aperitief en een kleine hap.
Een kleine hap. Met bruschetti hebben we onze energietank gevuld. We gaan vanmiddag wandelen op de Monte Legnoncino, een berg met een hoogte van 1711 meter wat verderop. Monte Legnoncino is het kleine tweelingbroertje van Monte Legnone.
Met de auto rijden we lans het Comomeer naar Dervio, zo’n kwartiertje verder uit Varenna. In Dervio slaan we rechtsaf en gaat het opeenvolgend van Tremenico, Valvarrone, Introzzo naar Rifugio Roccoli Lorla. Een traject van 18 kilometer slingerende bergbaantjes met smalle passages en haarspeldbochten. De zon staat laag dus goed opletten of je knalt op een tegenligger. Het landschap wordt grilliger, we rijden recht de bergen in.
Onderweg passeren we door kleine dorpjes waar bewoners druk in de weer zijn met het kappen van hout voor de kachels. Het zal hier in de winter best bar zijn. Je moet er zin in hebben om zo afgelegen te gaan wonen…
Na 40 minuutjes rijden draaien we de parking op bij Rifugio Roccoli Lorla op 1463 meter hoogte. We zijn niet alleen, er staan nog enkele auto’s geparkeerd.
Ondertussen is de temperatuur flink gedaald, ligt er een laagje vorst op het gras en vriest een vijvertje net nog niet dicht.
We trekken de wandelschoenen aan en slaan een sjaal om. Daar gaan we dan, onze eerste echte wandeling aan het Comomeer. Het brede wandelpad is onderhouden en goed bewandelbaar. Met de mountainbike zou je trouwens ook vlot boven raken. We houden er een goed tempo op na. De neuzen staan goed open… Lekker die wintergeur in het bos!
Na veertig minuten wandelen bereik je het plateau waar je kan picknicken. De knapzak hebben we niet bij dus gaan we meteen verder. Op een informatiebord lezen we (min of meer) dat de paadjes op Monte Legnoncino dateren uit of gebruikt werden tijdens de Grote Oorlog voor troepenverplaatsingen.
Tien minuutjes hogerop bereiken we een kapelletje San Sfirio. Via het smalle pad links wandelen we verder (nog honderd meter) naar de top van Monte Legnoncino. En daar zijn we niet alleen: berggeiten kijken verstoord op wanneer we hen wekken uit een siësta. Sorry not so sorry! Lekker geurtje zo’n geitenstal maar de neuzen mogen terug dicht.
Op de top staat een groot kruis en een klein wit mariabeeldje dat over de vallei waakt. Wauw! Wat een adembenemend uitzicht… Rechts ligt Riserva Naturale Pian di Spagna en links zie je Bellagio het Comomeer door midden delen. We nemen de tijd om van het uitzicht te genieten… Jammer dat de zon snel begint weg te zakken achter de bergtoppen. Tijd om terug te keren…
De wandeling naar Monte Legnoncino was top! Na een korte en eenvoudige wandeling heb je een fantastisch uitzicht op de valleien rond het Comomeer. Deze wandeling is trouwens ook geschikt voor kinderen. Hou ze de laatste honderd meter goed in de gaten!
Met de verwarming in de auto vollenbak slingeren we terug naar beneden. Vanavond hebben we gereserveerd Trattoria del Fagiano en die gedachte warmt ons nog ’t meeste op!
