Lecco ontdekken aan het Comomeer… Vanochtend rijden we vanuit ons hotel Il Belvedere in Torno naar Lecco. Lecco, dat is niet meteen bij de deur vanuit Como. Ga je voor de scenery route langs het Comomeer dan ben je al gauw 90 minuten onderweg, met als potentiële tussenstop een bezoekje aan Bellagio. Ga je binnendoor langs Albavilla en Erba ben je een uurtje onderweg. Om de verplaatsing te maximaliseren plannen we een bezoekje aan het stadscentrum in Lecco en een wandeling naar het Belvedere in Parco Valentino.
De route langs Albavilla en Erba is weinig inspirerend: een autobaan die veelal langs grote winkelketens en shopping centra loopt, van het ene rondpunt naar het andere. Het schiet maar weinig op uitgerekend op een zaterdag. De laatste kilometers lopen over een stuk autostrade. We zien Lecco voor ons opduiken maar laten ons niet afleiden en houden de ogen gericht op de signalisatie want voor je ‘t weet duik je hier in één van de lange tunnels en ben je Lecco alweer voorbij. Centrooooooo!
We parkeren de auto in parking Ponte Vecchio, op steenworp van de Adda rivier. De zonnebrillen kunnen op de neus en we wandelen naar de Ponte Azzone Visconti, ook wel Ponte Vecchio genoemd. Deze oude brug is symbolisch voor de stad Lecco.
Azzo Visconti, heer van Milaan liet de brug tussen 1336 en 1388 bouwen om zijn hertogdom Milaan te verbinden met Lecco. De basis van de brug waren acht grote stenen bogen. Aan het begin en einde van de brug werden ophaalbruggen voorzien met in het midden een kleine burcht waar militairen streng toekeken op wie de stad Lecco binnen wilde. Om de waterloop van de Adda te verbeteren na veelvuldige overstromingen werd de rivier verbreed en zouden er daardoor nog twee bogen bijgebouwd worden. Na nieuwe overstromingen in Como in 1440 kwam er bij een bijkomende verbreding van de Adda nog een laatste elfde boog bij.
In 1799 werden de torens en het fort vernietigd. Later, in de jaren negentig kon luid protest van monumentenzorg niet voorkomen dat de brug opnieuw verbreed werd door metalen constructies in het historisch bouwwerk te boren. Vandaag is de brug zo’n 9 meter breed en 131 meter lang. Eén rijstrook waar we dankbaar gebruik maken is bedoeld voor de voetgangers, de andere rijstrook wordt ingenomen door auto’s in slechts één rijrichting.
Wat verderop kan je trouwens Isola Viscontea zien: een klein eilandje in de Adda rivier dat waarschijnlijk ontstond door het sediment dat werd opgegraven bij het verbreden van de Adda. Op het eiland stond een militair fort. Vandaag is het gebouw met z’n tuin in privé handen. Je kan Isola Viscontea alleszins niet publiek bezoeken.
We wandelen langs de overzijde terug naar de grote broer van de Ponte Azzone Visconti, de Ponte John Fitzgeral Kennedy. Toeterende auto’s schuiven langzaam voorbij in het drukke verkeer. We houden links aan en wandelen verder langs de waterkant van het Comomeer.
We maken wat fotootjes bij de Canottieri Lecco. De prestigieuze roeiclub van Lecco heeft een aantal grote kampioenen voortgebracht. Vandaag is de Canottieri Lecco nog altijd het kloppend hart van de watersport in Lecco.
Op een steenworp ligt het Parco Publico met het indrukwekkende monument voor de gevallen soldaten uit de wereldoorlogen. Aan de rand van het water staan twee stenen pijlers. Het lijkt wel denkbeeldige toegangspoort tot de stad Lecco. Jammer van die aangebrachte graffiti touches…
Van hieruit start ook het bekende Lungolario Isonzo, een wandelpad dat enkele kilometers lang langs de oever van het Comomeer loopt, langsheen verschillende highlights in Lecco.
Zeker het eerste stukje is werkelijk prachtig en meer dan een bezoekje waard. In een brede bocht loopt een mooie boulevard onder oude bomen door. Rechts het geroezemoes van de stad Lecco. Links het ruisen van het water van van het Comomeer waar kleine zeilbootjes voor anker liggen. De masten van de boten lopen mooi parallel met de statige kerktoren van Campanile San Nicolò.
Op de achtergrond de bergketens van Monte Resegone en het Parco Valentino. Koppeltjes laten de hond uit. Papa’s en mama’s hollen achter de kleine spruiten aan. Doe er nog wat blauwe lucht bij en een warme herfstzon en je kan zo de ezel en de kwasten nemen en beginnen te schilderen.
Wat verderop aan het Punta Maddalena staat San Nicolò te blinken in het Comomeer. Het gouden beeld van de patroonheilige van Lecco zweeft boven de waterspiegel.
Op 6 december deelt hij in Italië geen speelgoed uit aan de kinderen maar wel rode appels. Aan de overzijde ligt de met fonteinen opgesmukte exedra die vroeger een publieke wasplaats was. In het midden staat een standbeeld van de abt Antonio Stoppani.
We wandelen terug naar het Piazza Mario Cermenati, een gezellig pleintje aan de waterfront van Lecco met terrasjes. We bestellen een Aperol. Lecco is vandaag een aangename plek om te vertoeven op zo’n typische herfstdag aan het Comomeer. Alles à l’aise, op het ritme van de vredige waterspiegel van het Comomeer. Waar Como z’n extraverte zelve viert als gastheer van les nouveau riches behoudt Lecco z’n koel en nuchterheid. Elke been van het ypsilon-vormige Comomeer z’n karakter.
Het Mario Cermenati plein ligt in de schaduw van de indrukwekkend Basilica di San Nicolò die dateert uit de twaalfde eeuw en die werd opgetrokken op de oude nog zichtbare stadsomwallingen van Lecco. In de veertiende eeuw werd de basiliek gerestaureerd op vraag van de Leccese. Door z’n prominente ligging aan de oever van het Comomeer zou de basiliek een eyecatcher moeten zijn en dat ook blijven. Zo gezegd, zo gedaan. Vandaag behoudt de Basilica di San Nicolò inderdaad nog altijd z’n integriteit en schoonheid, gekenmerkt met prachtig gerestaureerd stucwerk en fresco’s.
Naast de basiliek staat de oude klokkentoren Campanile di San Nicolòdie je kan bezoeken en beklimmen.
We duiken de gezellige en bruisende straatjes in van het centrum. Het brengt ons naar de Piazza XX Settembre met het mooie Pallazzo Paure. Dit neoclassicistisch gebouw werd oorspronkelijk gebouwd voor de belastingsdienst. Hier beheerden de paure of belastingambtenaren streng de financiën van de stad. Paure betekent ook angst. Hoe bang ben jij als de belastingsbrief in de bus valt? Vandaag is Pallazo Paure een kunstcentrum van tijdelijke en permanente kunstvoorstellingen van moderne en hedendaagse kunst.
Via verschillende winkelstraatjes met winkeltjes allerhande gaat onze wandeltocht door Lecco verder. Via een gezellig vintage boekenmarktje komen we uiteindelijk toe aan Piazza Manzoni. Op dit bruisende plein staat het standbeeld van Allesandro Manzoni, één van de grote namen uit de Italiaanse literatuur en vooral bekend van z’n meesterwerk I Promessi Sposi.
De les cultuur wordt afgesloten met het Santuario Beata Vergine della Vittoria, een kerk met een opvallend chromatisch effect door de afwisseling van witte Valchiavenna-steen en zwarte graniet. Elke dag luidt de klok stipt om 19u één maal om de gevallen soldaten te herdenken.
En zo is de lus rond en hebben we er een fijne voormiddag opzitten. Na een ontspannende citytour doorheen Lecco willen we nu Lecco eens van bovenaf bekijken. En ook dat plan ligt al klaar: we rijden naar het Parco Valentino waar een indrukwekkend Belvedere een prachtig zicht op Lecco beloofd. Niet voor angsthazen lezen we? We zijn benieuwd!
