Restaurant Il Trattoria Santo Stefano in Lenno… Het restaurant dat we vanavond graag hadden willen proeven blijkt wegens vakantieperiode gesloten. Jammer! Dan maar op zoek naar wat anders… In Lenno valt ons oog vanuit de auto op Trattoria Santo Stefano. Vijf minuutjes later trekken we met grote honger enthousiast de deur open. Maar een hongerige maag is een weinig kritische raadgever. We kiezen een tafeltje voor twee (het restaurant is bijna leeg) en lachen de ongemakkellijke stilte weg… “Is er hier soms iemand gestorven?”
De beperkte menukaart schotelt hoofdzakelijk visgerechten voor. Terechte keuze voor een restaurant naast een meer natuurlijk, maar toch niet helemaal onze goesting. We kiezen voor toastjes met zalmforel als voorgerecht. Lekker, al is er aan het bereiden van zo’n klassiek voorgerechtje weinig verdienste. Als secondo piatto bestellen we tagliata. Rundsvlees met gebakken patatjes en spinazie, net zoals je ’t thuis zou klaarmaken.
De serveuse heeft weinig om handen en schuifelt voortdurend voorbij onze tafel. We voelen ons bekeken. We slikken het laatste stuk rundsvlees door en de borden worden meteen weg genomen. Ongevraagd komt de rekening op de tafel hoewel onze glazen wijn nog vol zijn. “Wil er hier iemand graag sluiten misschien?”
We betalen vanavond 65 euro voor één voorgerecht, een halve liter rode huiswijn en twee hoofdgerechten. Te duur? Ja en neen. Een tegenvaller? Ja en neen. Quotering? Moeilijk, een vijf op tien dan maar? Trattoria Santo Stefano is absoluut geen trattoria zoals Trattoria del Fagiano er bijvoorbeeld wel één is maar een ristorante onder niveau. Helemaal niet authentiek en daarom komen wij niet meer terug. Pats, hard verdict!
We hadden het verdorie moeten weten bij het binnengaan: in een trattoria hebben stoelen nooit strakke witte hoesovertrekken.
